Gastrochilus japonicus

(Makino) Schlechter 1913
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Vandeae
Podplemię: Aeridinae

 

Foto: © Copyright Syu Tyu Sen. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Gastrochilus japonicus

Synonim: Saccolabium japonicum Makino, Gastrochilus holttumianus S. Y. Hu & Barreto, Gastrochilus somai (Hayata) Hayata, Saccolabium somai Hayata, Saccolabium taiwanianum S. S. Ying.  

Występowanie:

Japonia, Wyspy Ryukyu i Tajwan. W Japonii storczyk ten spotyka się na wyspach: Honshu, Shikoku, Kyushu, Yakusima i Sakisima. Na Wyspach Ryukyu rośliny spotyka się w górskich lasach na szczycie Nishime-dake, także w kilku lokalizacjach na wyspie Okinawa, oraz na wyspach Ishigaki, Iriomote i Amami-Osima. Na Tajwanie spotyka się je w lasach na całej wyspie, na wysokościach 500-2000 m.   

Klimat:

Skrajne zanotowane temperatury to 31°C i 0°C.
Średnia wilgotność ponad 80% przez cały rok.
Opady deszczu od 46 mm w grudniu do 912 mm w maju i ponad 700 mm przez całe lato.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 18,6/8,6 w styczniu do 26,1/17,2 w sierpniu.
Okres kwitnienia: Od kwietnia do września z maksimum w lecie.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to mały, do 8 cm wysokości, epifit o wzroście monopodialnym, o zwisającym pokroju, z długimi nitkowatymi korzeniami rosnącymi w dużej ilości przy podstawie pędu.  

Pseudobulwy/łodyga:

Pęd ma 3-8 cm długości. Gruby, zwisający pęd jest otoczony krótkimi, obejmującymi go osłonkami liściowymi.  

Liście:

Liście mają 5-10 cm długości i 1,0-1,5 cm szerokości. Na pędzie wyrasta kilka wydłużonych do sierpowatych lub podłużnie lancetowatych liści, ułożonych dwurzędowo i dość blisko siebie. Są one mięsiste, skórzaste, z ostro zakończonymi wierzchołkami, złożone wzdłuż środkowego nerwu tworzącego rodzaj kanału na górnej powierzchni, a wybrzuszenie na dolnej.  

Kwiatostan:

Kwiatostan ma ok. 2 cm długości. Rozszerzający się do nieco opadającego pęd kwiatowy wyrasta z pędu poniżej liści. Kwiaty ułożone są w raczej płaską parasolkę w górnej części pędu kwiatowego, a każdy osadzony jest na szypułkowatej zalążni o długości ok. 1,0 cm.

Kwiaty:

4-7 w każdym kwiatostanie. Płatki obu okółków są jasnożółte lub żółtawo-zielone i mają różowo-purpurowe plamki i kropki na wewnętrznej stronie. Torba warżki jest biała z żółtymi smużkami, a przy podstawie żółta z czerwonymi kropkami. Blaszka warżki jest zielonkawa z żółtą częścią środkową i z czerwonymi kropkami. Rozpostarte kwiaty mają ok. 1,5 cm średnicy. Płatki obu okółków są eliptyczne do jajowatych, tępo zakończone lub zaokrąglone na wierzchołkach. Płatki okółka zewnętrznego mają 0,7 cm długości i 0,45 cm szerokości, a płatek grzbietowy jest lekko wklęsły i w pozycji wyprostowanej, podczas gdy boczne płatki zewnętrzne rozchylają się poziomo. Płatki okółka wewnętrznego mają ok. 0,6 cm długości, 0,32 cm szerokości i są ukośnice skierowane do góry. Warżka ma dużą miseczkowatą ostrogę lub torebkę przy podstawie, która jest odwrotnie eliptyczna po otworzeniu. Ostroga ma ok. 0,6 cm szerokości i głębokości. Rozpostarta, trójkątna blaszka warżki rozpościera się do przodu od górnego przedniego brzegu woreczka przy podstawie. Ma ona ok. 0,45 cm długości, 0,9 cm szerokości i nieregularnie ponacinany brzeg. Prętosłup jest krótki i na dole przechodzi w podstawę, która jest połączona z torbiastą częścią warżki.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

W lecie średnia temperatura dnia wynosi 25-26°C, nocą 17-18°C, z amplitudą dobową 7-9°C. Ze względu na szeroki zakres wysokości siedlisk naturalnych, rośliny te powinny przystosować się do warunków o 3-4°C cieplejszych lub chłodniejszych niż podane w danych klimatycznych. 

Światło:

20000-30000 luksów. Światło powinno być przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie słońca w godzinach południowych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

Przez cały rok opady deszczu są umiarkowane do obfitych, z krótkim 1-2-miesięcznym nieco suchszym okresem w zimie. Uprawiane rośliny powinny być często podlewane w okresie aktywnego wzrostu, ale korzenie muszą zawsze szybko wysychać po podlaniu. Podłoże wokół korzeni nigdy nie może być zleżałe ani rozmokłe. Ilość wody należy nieco zmniejszyć, gdy na jesieni nowe przyrosty osiągną dojrzałość.  

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Większość uprawiających te rośliny od wiosny do połowy lata stosuje nawóz wzbogacony w azot, przechodząc na nawóz wzbogacony w fosfor późnym latem i jesienią. 

Podłoże:

Ze względu na zwisający pokrój łatwiej jest uprawiać te rośliny umocowane na płatach paproci drzewiastej. Tak mocowane rośliny wymagają jednak wysokiej wilgotności, a podczas gorącej i suchej pogody należy je podlewać kilka razy dziennie. Jeśli utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, można je też uprawiać w płytkich doniczkach lub koszykach wypełnionych bardzo luźnym, szybko przesychającym podłożem o świetnym drenażu i dobrym napowietrzeniu, które pozwala na szybkie przesychanie po podlaniu. Hodowcy używają zwykle średniej granulacji kory jodłowej lub kawałków włókien paproci drzewiastej z dodatkiem grubego perlitu i/lub pociętego mchu torfowca, co jednocześnie zwiększa przepuszczalność podłoża i umożliwia zatrzymywanie wilgoci. Dodatek węgla drzewnego pomaga zapewnić przepuszczalność i zapobiega kwaśnieniu. Rośliny powinny być natychmiast przesadzane, jeśli podłoże zaczyna się rozkładać. Najlepiej to robić, gdy zaczynają rosnąć nowe korzenie. Pozwoli to roślinie zaadaptować się w nowym podłożu w możliwie najkrótszym czasie. 

Wilgotność powietrza:

Prawie 90% od końca wiosny aż do początku jesieni, a następnie spada do 80-85% przez resztę roku.  

Okres spoczynku:

Zimą średnie temperatury dnia wynoszą 19-20°C, a nocy 9-10°C, z amplitudą dobową 10°C. Przypominamy, że rośliny te powinny się przystosować do warunków o 3-4°C cieplejszych lub chłodniejszych niż podane. Choć w naturze rośliny doświadczają czasem krótkich okresów z temperaturami w pobliżu lub poniżej 0°C, to uprawiane rośliny będą na pewno zdrowsze, jeżeli nie będziemy ich wystawiać na takie ekstremalne warunki. Jeżeli jednak zdarzą się niskie temperatury, to rośliny łatwiej przeżyją taki okres, jeżeli będą wtedy suche. W siedlisku naturalnym zimą opady są nieco niższe, ale nie jest to prawdziwa pora sucha. Ponadto obfita rosa i mżawki dostarczają dodatkowej wilgoci, nie uwzględnianej w średnich opadach. Podlewanie zimą można w pewnym stopniu ograniczyć, zwłaszcza w przypadku roślin uprawianych w ciemniejszych miejscach, w warunkach krótkiego dnia typowych dla wyższych szerokości geograficznych. Nie należy jednak pozbawiać roślin wody przez dłuższy okres. Nawożenie należy wyeliminować aż do momentu pojawienia się nowych przyrostów i rozpoczęcia obfitszego podlewania na wiosnę.